کویر۲

ه میتونست تا شب نشده به ابادی برسه؟ صدای زوزه ی بادی تو گوشش پیچید . اه خدای من اگه طوفان شن بیاد اونوقت چه؟
خوب اشکالی نداره بازم باعث افتخار خونواده میشه.. اما مریم..؟ حتما بعد مدتی فراموشش میکنه و اونوقت اکبر پسر عموی مریم لابد میخواد بره شهر.. دیگه دوست نداشت به این موضوع فک کنه.. اصلا طوفان شن هم بیاد من باید برم ابادیو دوباره راه  رو ادامه داد.  شنهایی که به هوا بلند میشد و گرد و غباری که به هوا بر میخاست و موج شنهایی که از دور بسرعت بطرفش میومدند. .... حتما زیر اینهمه شن دفن میشم. کسی هم جنازه مو پیدا نمیکنه . مادرم .. بیچاره ... مادرم... برام خیلی گریه میکنه.. بابام هم.. اخه من تنها پسر خونواده ام. بعد شش تا دختر اونم با نذر و نیاز..
گرد و غبار مانع دید افتاب شده بود. خدارو شکر دیگه ترو نمیبینم . چقدر التماست کردم یه خرده کمتر بتاب . اما تو اصلا گوش ندادی و هر لحظه گرماتو بیشتر کردی. نشست نمیتونست به راهش ادامه بده سرشو با دستمالی پنهان کرد.. چه خوب شد این دستمال رو با خودم داشتم و مشک اب رو گذاشت زیر پاهاش و خودشو اندخت رو زمین شنها با بیرحمی تمام در حرکت بودند و احساس کرد که انگاری زیر خروار ها خاک خوابیده.. بازم بهتر از اون لعنتیه
چند مدتی ماند نمیدونست کم کم احساس کرد که نمیتونه تکون بخوره. چرا؟ تمام سعی و تلاششو کرد پاهاشو تکون میداد نه نمیتونست. دستهاش به دنبال مشک اب بودو اینکه  بتونه جرعه ابی بخوره.. دستها انگار مال خودش نبود. اصلا به فرمانش نبود. این طوری اگه بمونه که نمیتونه مریمو دوباره ببینه...

باید تلاش بیشتری بکنه . ای خدا کمکم کن
کسی انگاری داشت شنهای روی بدنش رو کنار میزد و دستهایی که شن ها رو از رو صورتش کنار میزدو تونست چشماشو پاز کنه . دیگه ازون لعنتی خبری نبود نه از خودش نه از گرماش...راستی کی بود که کمکش کرد که از زیر خروارها شن و  ماسه بلند شه .. نگاهی به اطراف کرد . سیاهی شب مانع دیدش میشد . اما از دور چراغهای ابادی روشن بود.. مریم . حتما الان منتظره.. مادرش و خواهراش .. پدرش  لابد اونم منتظرشه.... با غرور تمام....

- وقتی به کپرشون رسید  گفتند پدرش هنوز از شهر برنگشته بود بر خلاف همیشه که اولین نفری بود که وارد ابادی می شد.. چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟