به امید نگهت بر در میخانه شوم ز شوق وصل تو لب بر لب پیمانه شوم اتش عشق تو سوزدهمه ی هستی و جان ز سر مهر تو ای دوست چو پروانه شوم تار زلف سیهت را همه دنیا ندهم چو کنم یاد تو و زلف تو دیوانه شوم عمریه مست و خمور ان دو چشمان توام گرتو یادم نکنی ز خود بیگانه شوم تا به کی درد فراق تو کشم باده بدست هجر کم کن که فدای توی جانانه شوم
|